Vorig jaar kwam plotseling het bericht over een nieuw ozongat. Dit keer niet boven Antarctica, zoals eerder werd waargenomen, maar gevaarlijk dicht bij ons drukbevolkte Noord-Europa. Het gat was aan het einde van de poolwinter ontstaan boven de Noordpool en dat was nog nooit eerder waargenomen.
Ook boven Nederland daalde de ozonconcentratie flink. In de daaropvolgende maanden constateerde
het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) een ongewoon hoge zonnekracht, een indicatie van de hoeveelheid uv-straling die de bodem bereikt.

Wetenschappers vermoeden nu dat als gevolg van de toename van broeikasgassen de nog resterende CFK's nog steeds schade aanbrengen aan de ozonlaag. Ook zonder nieuwe uitstoot is er nog voor enkele decennia aan CFK's en aanverwante chloorgassen in de atmosfeer aanwezig. Volgens deze theorie houden de broeikasgassen een deel van de door de aarde teruggestraalde zonnewarmte vast en zorgen ze daarmee voor de opwarming van de troposfeer (de luchtlaag waarin 'het weer' zich afspeelt).

De ozonlaag ligt in de vele kilometers hoger gelegen stratosfeer, dus aan de andere kant van de dikker wordende isolerende broeikasdeken. Omdat door die deken minder warmte van de aarde in de ozonlaag terechtkomt, wordt dit ijle deel van de atmosfeer juist iets kouder. Wetenschappers wisten al dat koude lucht in de stratosfeer een van de factoren is die ozonafbraak versnelt. Daardoor zou de huidige klimaawerandering er dus ook voor kunnen zorgen dat de ozonlaag weer wordt aangetast .

Het Amerikaanse ruimte-instituut NASA opperde enkele maanden geleden nog een andere theorie over de invloed van klimaawerandering op de ozonlaag. Door opwarming van het Noordpoolgebied wordt het zee-ijs er steeds dunner en krijgt het een hogere zoutconcentratie. Volgens de ruimtevaartorganisatie stijgen uit dit zoutere ijs broomdeeltjes omhoog die tot aan de troposfeer reiken en daar soortgelijk gedrag vertonen als CFK's.

Bij het KNMI maken ze zich vooralsnog geen al te grote zorgen. Volgens de onderzoekers in De Bilt speelt namelijk nog een factor een rol: het weer. Daar denken ze dat vorig jaar de koude februarimaand een versterkende rol speelde in de ozonafbraak. Of de kans op zulke gaten op het noordelijk halfrond werkelijk groter wordt, durven de klimatologen niet te zeggen.
Om daar achter te komen, beschikt het KNMI over een speciale satelliet die sinds 2004 elke dag nauwgezette metingen verricht.
Bron: De Twentsche Courant Tubantia.